Dag 1: De Start van een Smeltend Motoravontuur

Het is een zonnige ochtend als we onze trouwe tweewielige metgezellen uit de garage halen. Acht musketiers en twee bijzitters, gewapend met de nodige pk’s met als doel het trotseren van de talloze flauwe tot nijpende haarspeldbochtjes die het kleine Groot Hertogdom Luxemburg rijk is. De enige complicatie? Het weer. Het is alsof de zon zelf besloot mee te rijden en de temperaturen flirten met de 30 graden . Een strandvakantie zou het niet worden …

Ieder van ons rijdt op eigen tempo en reisweg richting hotel Beierhaascht, onze ontmoetingsplaats voor de komende 3 nachten. Thyrsa heeft afgesproken samen met Geert, Frank en zijn vrouw Kris te rijden, Bart heeft zijn nichtje Inga achterop genomen, Miguel rijdt tot bij Yves in Louveigné om van daaruit de prachtige route te volgen door de Ardennen die reisleider Frank had uitgestippeld. De prille en niet-zo-prille ambtenaren op rust Marc en Guido, vervolledigden het plaatje.

De weg naar Beierhaascht is lang, maar we hebben allemaal ons doel voor ogen: een verfrissende pint bij aankomst, door de brouwerij van het hotel zelf gebrouwen.

De avond brengt verkoeling terwijl we onze plannen voor de komende dagen bespreken.  Over de Luxemburgse keuken kunnen we heel bondig zijn : "In Luxemburg zijn ze zo dol op vlees dat zelfs de groente er een carnivoor wordt!"

De dame blanche achteraf leek meer op een hottub van chocoladesaus gevuld met ijs … van royale porties gesproken …

Dag 2: Luxemburg roept, en we smelten verder.

De tweede dag van onze motortrip belooft ons een rit van 260 kilometer. Frank, de onbetwiste snelheidsduivel van de groep, bepaalt het tempo. 

Onze eerste pitstop is een Portugees café Pontinha aan de Sauer. Terwijl we genieten van een shotje cafeïne, probeert Bart zijn GPS-problemen op te lossen. 

Bij onze lunchbreak belanden we in een bakkerij waar de keuze heel simpel wordt gehouden : broodje tonijn of broodje ham voor diegenen die nog niet verzadigd zijn van het vleesfestijn van de vorige dag. 

Ondanks de GPS-avonturen en een wegomleiding hier en daar zorgt een verkeerslicht bij een wegversperring ervoor dat Guido niet meer kan aanpikken bij de rest van de groep. Gelukkig neemt hij na de zoveelste “déviation” toch de juiste kant en kan hij ons vervoegen op een terrasje iets verderop. Tip voor Guido in het vervolg : kleurenblind zijn is als een eeuwige ruzie tussen rode en groene stoplichten waarbij je gewoon doorrijdt en hoopt dat het goed gaat … 

De laatste etappe wordt het tempo nog wat verhoogd en valt de groep voor de zoveelste keer uiteen.

Bij het aanschuiven aan tafel voor het diner, worden we begroet met een menu die wat vertrouwder in de oren klinkt. De groentesoep moest het gebrek aan vitaminen en mineralen van de dag ervoor compenseren en de beloofde koninginnehapjes worden op het allerlaatste moment vervangen door frietjes en  biefstuk waarvan de bakwijze niet relevant blijkt te zijn…  Het was een geheime deal tussen de biefstuk en keuken, waarbij niemand het geheim mocht ontrafelen. 

Dag 3: De Grote Ontsnapping en Het Verdwenen Bowltalent

De derde dag van onze epische reis belooft opnieuw een flinke dosis avontuur met opnieuw 260 kilometer aan motorisch spektakel. In het begin van de dag blijven we nog hecht bij elkaar.

Na een welverdiende koffiepauze valt de groep uiteen als een kaartenhuis in een windvlaag. Bart, die nog maar net zijn GPS indigestie heeft verteerd, mist een cruciale afslag. Frank, volle focus gericht op het wegdek vóór zich, rijdt moederziel alleen verder.. 

Enkele kilometers verderop merkt een aandachtige ziel met achteruitkijkspiegel dat Thyrsa, die voor één keer aan de staart van het peloton rijdt, ontbreekt. 

Op de geplande middagstop, waar we onze locaties via telefoon proberen te synchroniseren, ontdekt Frank dat hij nu aan de achterkant van de route bungelde. In tussentijd bevindt Thyrsa zich in Hohscheid, waar ze zich mentaal lijkt voor te bereiden op een episch partijtje bowling.

Na groepshereniging en verfrissing zetten we koers richting Bascharage waar we bocht na bocht steeds dichter kwamen bij een heilzame douche …

Het voorgerecht betreft een assortiment van paté van de aanpalende charcuteriewinkel waarvan de uitbater hoogstwaarschijnlijk ook hoofdaandeelhouder van het hotel is.

Maar dan komt het hoofdgerecht op tafel. Stoofvlees. Het woord alleen al bracht herinneringen naar boven aan grootmoeders keuken, waar het vlees smolt in je mond als een gedicht dat zichzelf op een zonnige namiddag voordraagt. Het vlees, dat ooit droomde van sappigheid en smaakexplosies, lijkt nu gevangen in een existentiële crisis. 

Terwijl we kauwen op deze filosofische stoofvleesoverpeinzingen, beseffen we dat sommige gerechten gewoon te diep gaan voor ons eenvoudige loodsenzielen.

De maaltijd mag dan droog en taai zijn de motortocht zelf was als een surrealistisch schilderij dat de ziel beroerde. We reden door kronkelende wegen als woorden in een onvoltooide roman, en de landschappen onthulden zich als de vergeten hoofdstukken van een verloren meesterwerk.

Terwijl we uitkijken naar volgend jaar, waar onze motoren ons gaan leiden naar het betoverende Zwarte Woud.  De smaak van de reis, de camaraderie en de mooie momenten zouden de herinneringen aan avondmaaltijden voor altijd overstemmen.