André Vantorre werd geboren te Heist op 19 maart 1922, zijn ouders hielden er een succesvolle viswinkel. Vader Vantorre overleed aan de gevolgen van het inademen van gas gedurende  WWI toen André 9 jaar was.

André is dan rond 1932 met zijn moeder naar Brussel (Laken), verhuisd waar hij naar de stadsschool ging. Hierna groeide het verlangen om te varen en hij kwam naar Oostende om de Staatsmarineschool (= Zeevaartschool Oostende) te volgen, waar hij de graad van bootsman haalde. 

Hij heeft dan omstreeks 1939 de kans gehad om een reis met de Mercator mee te maken naar de wereld tentoonstelling te New York. Later volgde een tweede reis, met Rio de Janeiro en St Helena op de route. Die reis duurde echter veel langer dan gepland en eindigde uiteindelijk in Congo wegens het uitbreken van WOII. 

Zoals vele Belgische jongens die vast kwamen te zitten op de Mercator in Congo wou André varen in plaats van te vegeteren tegen de kaai en deed een eerste reis met de Mafuta, een palmolie tankertje. De reis Congo-Liverpool werd georganiseerd in een konvooi van 24 schepen. Slechts drie schepen werden niet getorpedeerd, waaronder de Mafuta.

De tweede reis vanuit Congo was in een konvooi van 53 schepen die al wat meer escorte kregen. In Engeland aangekomen, intussen al 1941, nam hij dienst bij de Royal Navy-Section Belge.
  
André studeerde verder in Engeland en bekwam het brevet van 2e luitenant grote vaart, dat later, na de oorlog, in België waardeloos bleek. Dit wegens het ontbreken van een handtekening van de Belgische minister. Hij huwde in Engeland ook met Virginie Duysers, zijn lief uit Heist. Virginie’s vader was met zijn vissersboot naar Engeland gevlucht was. Het koppel kreeg in 1944 een eerste dochtertje Christiane, die geboren werd te Penzance. André heeft de oorlog volledig meegemaakt vanop een mijnenveger als “signaleur” en is er, gelukkig, heelhuids uitgekomen. 

Terug in België is hij opnieuw cursus gaan volgen aan de Zeevaartschool te Oostende om zijn Belgisch diploma te behalen en heeft dan een tijdje o.a. op de Marcel gevaren tot hij de kans kreeg om zich bij het loodswezen aan te sluiten als zeeloods in 1949. Ondertussen was ook zijn tweede dochter Annie geboren en vestigde het gezin zich te Oostende.

André werd van leerling zeeloods, Scheldemondenloods en later “superloods”, wat hij de rest van zijn loopbaan gebleven is. Op 1 juli 1982, 60 jaar oud, ging hij op welverdiend pensioen om te genieten van zijn inmiddels “iet of wat” uitgebreide familie met schoonzoons, kleinkinderen en achterkleinkinderen, en van de regelmatige reizen naar het zonnige Tenerife. 

In 2009, 87 jaar oud, werd André weduwnaar. Op zijn 94e is hij verhuisd naar een zorgflat en enkele jaren later naar de Home Sint-Monica in Oostende om daar dan eeuweling te worden. 
 

 

Voor zijn 100^e verjaardag kreeg André Vantorre (geb 19/03/1922) een delegatie van LSVO op bezoek in Home St Monica te Oostende.

Uiteraard kwamen Vanleke Jan, De Vlaminck Raoul en De Vlaminck William niet met lege handen

Advokaat, zijn huidige lievelingsdrankje kon niet ontbreken

Een doos “thank-you-captain-chocolade”

Een fles Porto en een flacon “Ooh-de -zee” (eau de cologne gemaakt van Scheldewater)  maar vooral het bezoek van loodsen maakten van André een overgelukkige honderdjarige.

 

Het bezoek had niet kunnen georganiseerd worden zonder de hulp van André schoonzoon Ronald Steenacker (oud commandant RMT), hier rechts op de foto. Waarvoor onze dank ….

Om te eindigen wat oorlogsherinneringen van André:

MMS 191 herdoopt na WO II naar M944 …. André’s vaste stek tijdens de oorlog

 

De kast vol medailles na 5 jaar strijd op zee

 

 

 

 

 

En een foto van zijn pensioneringsfeest met van links boven naar rechtsonder (mannen): schoonzoon Ronald Steenacker, Marc Claus, Alfons Dekeyser (ƚ)(voorzitter LSVO), Wilfried Vanhove (voorzitter VZKL nu OvL), André Vantorre en Edward Acken (ƚ)