Beste lezers, bereid jullie voor op een verhaal vol zweet, modder en hilarische momenten uit de mountainbike driedaagse in de prachtige Kempen. Het was een avontuur waar zelfs de stoerste bikers met knikkende knieën aan terugdenken. Hier volgt ons verslag:
Dag 1: De Stralende Start
De eerste dag begon perfect. De zon scheen fel, de vogels zongen vrolijk en er hing een geur van avontuur in de lucht. We waren allemaal optimistisch en klaar om de Kempen te veroveren. Onze fietsen blonken, en wijzelf straalden van enthousiasme.
De paden waren droog en stoffig, wat zorgde voor snelle ritten en geweldige sprongen over boomwortels en stenen. De natuur was op haar best, met adembenemende uitzichten over groene velden en schilderachtige bossen.
De middag verliep soepel. We hielden een goed tempo aan en genoten van elkaars gezelschap. Gelukkig was Alex zeer bekend in de streek en zorgde de nodige route aanwijzingen onderweg. Hij werd dan ook al snel omgedoopt tot ons menselijke kompas.
Toen we stopte voor een pitstop, waren we zo afgeleid door onze Orval dat we de saboteur aan onze fietsen niet opmerkte. Althans zo iets moet er toch gebeurd zijn want eenmaal we terug opstapte, raakte we precies geen meter meer vooruit.
Daarbij kwam nog dat het beste tot laatste was gehouden; 5 km door het mulle zand ploeteren. Desondanks de ijsheilige net gepasseerd was, zagen er die dag toch een aantal van ons zwarte sneeuw.
Dag 2: De Regenachtige Realiteit
De tweede dag begon met grijze wolken die zich samenpakten boven onze hoofden. "Vandaag zal het vast niet regenen," zei Mark optimistisch, ondanks de dreigende lucht. We hadden het mis. Halverwege de ochtend hadden de regengoden ons ingehaald. Voor het zanderig terrein was dit niet altijd een nadeel, voor onze prachtig gepoetste fiets wel.
Onze gids, een lokale mountainbikelegende genaamd "De Vos", leidde ons door de dichtbegroeide bossen en verraderlijke zandduinen. Terwijl hij vooruit gleed, worstelden wij als een stel modderige pinguïns achter hem aan. Elke bocht was een nieuwe uitdaging om niet onderuit te gaan, wat sommigen van ons helaas niet altijd lukte.
Halverwege de dag stopten we voor een lunchpauze. De geur van broodjes vulde de lucht en bracht nieuwe energie. Terwijl we onder een geïmproviseerd afdak stonden te eten, werd er verder gespeculeerd op buienradar en windy. De weergoden konden niet de hele dag boos op ons blijven. Na wat overleg besloten we om de extra lus aan onze toer te knopen maar onze krachten wat te sparen door een tandje trager te rijden. Sommige onder ons waren niet familiair met deze laatste term en staken nog een tandje bij ipv minder. Iets wat ze later op de dag zouden moeten bekopen.
De bosrijke omgeving zorgde ervoor dat asfalt-allergie van onze banden niet verder kon ontwikkelen en dat we onze stuurmans kunsten konden perfectioneren. Als we niet op een padjes tussen de bomen aan het slingeren waren, hadden we een prachtig uitzicht over de velden.
De grootste overwinning van de dag was de finishlijn. We hebben het gehaald! Met de laatste krachten sprintten we naar het eindpunt, waar we werden begroet met applaus, medailles (of ja, eigenlijk gewoon een schouderklopje en de belofte van een douche)
Na de heroïsche strijd tegen de elementen was het tijd om te ontspannen en te genieten van een welverdiende avond BBQ. De lachsalvo's weerklonken en de regen leek plotseling een verre herinnering. De avond werd gevuld met gezelligheid, vriendschap en de wetenschap dat we samen een avontuur hadden beleefd dat we nooit zouden vergeten.
Dag 3: Peer pressure
Dag drie stond helemaal in het teken van verantwoordelijkheid; omwille van het drukke schema van een ambtenaar, besloten we om na het ontbijt geen tochtje meer te maken en terug te keren naar de zware verantwoordelijkheden die thuis op ons liggen te wachten. 
En zo kwam er een einde aan ons MTB avontuur in de Kempen.
Al bij al was het een beproeving van onze wilskracht, spieren en lachspieren. We zijn misschien modderig, gekneusd en uitgeput, maar ook voldaan en vooral rijker aan herinneringen en nieuwe vriendschappen. Of we volgend jaar weer meedoen? Natuurlijk! Alleen zorgen we dan voor waterdichte mascara en extra zachte zadels.
Bedankt voor het lezen, en misschien tot de volgende keer in de Kempen, waar de modder nooit verveelt.